LONDON 1948
|
|
Η Ολλανδέζα Φάνι Μπλάνκερς Κόεν ήταν 16 χρονών όταν βρέθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου το 1936 και προαλειφόταν για μεγάλη καριέρα. Τότε, η ποιο μεγάλη επιτυχία της ήταν ότι κατάφερε να πάρει αυτόγραφο από τον Τζέσι Όουενς. Στους αγώνες είχε κατατάγει 6η στο ύψος και 5η με την ομάδα της σκυταλοδρομίας 4*100 μ. Δώδεκα χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο, ήταν μια αξιοσέβαστη κυρία που πλησίαζε τα 29 της χρόνια, παντρεμένη, με δύο παιδιά και με μοναδική ασχολία τη φροντίδα του σπιτιού. Η Ολλανδική επιτροπή την είχε δήλωση σε μια σειρά από διαγωνίσματα και μάλλον καλώς είχε πράξει.
Μόλις το 1988 στους Ολυμπιακούς της Σεούλ πλησίασε το ρεκόρ της Αμερικανίδας Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ, όταν κέρδισε σε τρία χρυσά μετάλλια (100 μ., 200 μ., σκυταλοδρομία 4*100 μ.) και ένα ασημένιο (σκυταλοδρομία 4*400 μ.) Στον ημιτελικό των 200 μ. λύγισε. Και δήλωσε στον άνδρα της και προπονητή της: “Γιαν, φεύγω. Δεν αντέχω άλλο, είμαι μεγάλη πια”. Εκείνος της έκανε ένα πατριωτικό κήρυγμα για την Ολλανδία, την οικογένεια, τον ίδιο. Της βρήκε εκατό λόγους, για τους οποίους έπρεπε να νικήσει. Η Φάνι πήρε την πρόκριση και την επόμενη μέρα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Στον τελικό των 80μ. με εμπόδια, η Φάνι ξανάρχισε τα ίδια: “Δεν μπορώ. Είμαι μεγάλη πια. Πάμε να φύγουμε”.
Η Φάνι τσαντίστηκε. Ποτέ άλλοτε ο άντρας της δεν την είχε προκαλέσει “γριά”. Μπήκε στον στίβο κι έτρεξε κόντρα στο μεγάλο φαβορί, την Αγγλίδα Μορίν Γκάρντερ. Έπεσαν μαζί στο νήμα. Την ίδια στιγμή, ακουστικέ ο εθνικός ύμνος της Βρετανίας. Η Φάνι θεώρησε ότι είχε χάσει. Ο ύμνος όμως δεν ήταν για να τιμηθεί η αντίπαλος της αλλά επειδή εκείνη τη στιγμή στο στάδιο έμπαινε το βασιλικό ζευγάρι. Ελάχιστα αργότερα, η Φάνι πανηγύριζε. Το “Φώτο φίνις”την είχε αναδείξει και πάλι νικήτρια.
|