BERLIN1936
 [ Home ] [ ATHENS1896 ] [ STOKHOLM1912 ] [ BERLIN1936 ] [ ROME 1960 ] [ MOSCOW 1980 ] [ ATLANTA 1996 ] [ PARIS 1900 ] [ SENT LOUIS 1904 ] [ LONDON 1908 ] [ AMBERSA 1920 ] [ PARIS 1924 ] [ AMSTERDAM 1928 ] [ LOS ANGELES 1932 ] [ LONDON 1948 ] [ HELSINKI 1952 ] [ MELBURN 1956 ] [ TOKIO 1964 ] [ MEXICO 1968 ] [ MONAXO 1972 ] [ MONTREAL 1976 ] [ LOS ANGELES 1984 ] [ SEUL 1988 ] [ BARCELONA 1992 ] [ SIDNEI 2000 ]

 

 

Η Συμμετοχή της Ελλαδας

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Δέκα πόλεις διεκδίκησαν τους Ολυμπιακούς του 1936. Οι τέσσερις ήταν Γερμανικές. Απέναντι στης Βαρκελώνη, Αλεξάνδρεια, Μπουένος Άϊρες, Δουβλίνο, Ελσίνκι και Ρώμη οι Γερμανοί αντέταξαν τις υποψηφιότητες Βερολίνου, Νυρεμβέργης, Κολονίας και Φραγκφούρτης. Ήθελαν τους Αγώνες με κάθε θυσία, γνωρίζοντας ότι ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ανύψωση του ηθικού των πολιτών, που ζούσαν στο πνεύμα τις ρεβάνς για την ήττα του1918 και την μετέπειτα εξαθλίωση τους.

Στο συνέδριο της ΔΟΕ στη Βαρκελώνη το 1931 δεν πάρθηκε καμία απόφαση εξαιτίας της απουσίας πολλών μελών. Για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία των Ολυμπιάδων, η ψηφοφορία έγινε με αλληλογραφία. Το Βερολίνο συγκέντρωσε 43 ψήφους έναντι 13 της Βαρκελώνης.

Δύο χρόνια αργότερα, στα 1933, ο Χίτλερ ανέλαβε πρωθυπουργός με την ψήφο του λαού. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς επισκέφτηκε το Ολυμπιακό στάδιο και αποφάσισε την επέκταση του, ώστε να χωρά 100 χιλιάδες θεατές.

 Γνώριζε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μια σπουδαία ευκαιρία για την ναζιστική προπαγάνδα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Τα σχέδια του κόντεψαν να τιναχθούν στον αέρα το 1935, όταν γνωστοποιήθηκαν οι νόμοι της Νυρεμβέργης που ουσιαστικά καθιστούσαν τον αντιεβραϊσμό και τον ρατσισμό επίσημη πολιτική του κράτους.

Στην Αμερική, σηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών, ενώ το εβραϊκό λόμπι καλλιεργούσε την ιδέα και η αθλητική ένωση των ΗΠΑ πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε μποϊκοτάζ των Αγώνων. Ο Χίτλερ διαβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο να γίνουν διακρίσεις σε βάρος των Εβραίων ή των μαύρων. Και ανάγγειλε τη συμμετοχή στη γερμανική ολυμπιακή ομάδα και κάποιων Εβραίων αθλητών. Με νέα ψηφοφορία και με διαφορά δυο μόλις ψήφων, αποφασίστηκε τελικά η συμμετοχή της Αμερικανικής Ολυμπιακής ομάδας.

Ενθουσιασμένος ο Χίτλερ προχώρησε στην πιο εντυπωσιακή ως τότε διοργάνωση, χρηματοδοτώντας με ποταμούς μάρκων την όλη υπόθεση, ενώ οι βιομήχανοι που τον είχαν στηρίξει στην πορεία του προς την εξουσία, βοήθησαν το “κατά δύναμην”.

 Η οργάνωση ήταν άψογη. Μια τεράστια καμπάνα που ζύγιζε 16,5 τόνους και είχε τρία μέτρα ύψος, στήθηκε ως έμβλημα των αγώνων. Πάνω της χαράχτηκε η φράση -μήνυμα του Χίτλερ: “καλώ την νεολαία του κόσμου”.

Τα εφέ δεν μπορούσαν να λείψουν: καθιερώθηκε η Ολυμπιακή λαμπαδηδρομία (ιδέα του Γερμανού καθηγητή και διευθυντή της ακαδημίας Σπορ της Κολονίας Καρλ Ντιμ) με την Ιερή Φλόγα να μεταφέρετε από την Αρχαία Ολυμπία στο Βερολίνο με 3840 πυρσούς από χάλυβα με φυτίλι από βραδίκαστο μαγνήσιο. Πρώτος λαμπαδηδρόμος ήταν ο Κώστας Κονδύλης. Και ακόμα, λειτούργησε για πρώτη φορά κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης.

Η κήρυξη έναρξης των αγώνων έγινε από τον ίδιο τον Χίτλερ, ενώ την ίδια ώρα 118000 περιστέρια γέμισαν τον ουρανό. Η λήξη της Ολυμπιάδας συνοδεύτηκε με την επιγραφή “Τόκιο 1940” αλλά οι αγώνες αυτοί, όπως και εκείνοι του 1944, που τους είχε αναλάβει το Ελσίνκι, δεν έγιναν ποτέ.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη των Γερμανών και συντηρήθηκε με ευθύνη των Ιαπώνων, έσβησε προσωρινά την Ολυμπιακή Φλόγα.