|
| |
|
ΤΟ
ΠΡΟΣΩΠΟ |
|
Αληθινή πόλη, ο Πάαβο Νούρμι είδε για
πρώτη φορά στη ζωή του, όταν παρουσιάστηκε
στον στρατό για τη θητεία του. Ως τότε, ζούσε
σε μια καλύβα σε ένα από τα απέραντα δάση
της Φιλανδίας, βοηθώντας τον ξυλοκόπο
πατέρα του.
Στα 1919, στον στρατό οργανώθηκε αγώνας
βάδην είκοσι χιλιομέτρων με πλήρη εξάρτυση
: τουφέκι, σακίδιο, κράνος, φυσιγγιοθήκες. Ο
κανονισμός επέτρεπε τροχάδην αντί
βηματισμό, αν κάποιος άντεχε. Και ο Πάαβο
άντεχε και με το παραπάνω. Νίκησε και
βρέθηκε στην Ολυμπιακή αποστολή της
Φιλανδίας στην Αμβέρσα, όπου κέρδισε δυο
χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο. Είχε
γεννηθεί ο θρύλος.
|
|
Τέσσερα
χρόνια αργότερα, στην Ολυμπιάδα του
Παρισιού, έτρεξε στα 1.500 μ.
και πήρε το χρυσό μετάλλιο. Και, μισή
ώρα αργότερα, έτρεξε
και στα 5.000 μ., κερδίζοντας δεύτερο
χρυσό. Κι ως να τελειώσουν οι αγώνες,
είχε μαζέψει αλλά τρία : |
Στους
αγώνες
3.000 μ. ομαδικό και 8.000
μ. ανώμαλου δρόμου ομαδικό. Είχε
κέφι να τρέξει και
στα 10.000 μ. αλλά οι συμπατριώτες του
φύλαγαν το άθλημα για τον επίσης
Φιλανδό Βίλε
Ρίτολο, που πήρε το χρυσό.
| Ο
Νούρμη
έκανε τη
διαδρομή έξω από το
πράσινο στάδιο κι έφερε καλύτερο χρόνο
από τον
νικητή. |
 |
Έξω από
το Ολυμπιακό
στάδιο του Ελσίνκι, οι Φιλανδοί έστησαν
άγαλμα του. Στα 1952, όταν τους αγώνες
ανέλαβε η πρωτεύουσα της
πατρίδας
του, ο Πάαβο Νούρμι
είχε την τιμή να φέρει την Ολυμπιακή Φλόγα
στο στάδιο.
|
